Het afstudeerproject van Ilona van Birgelen, student aan de afdeling Autonome Beeldende Kunst, maakt indruk door de ruimtelijke kracht, fysieke beweging en persoonlijke transformatie die het uitstraalt. Ze won er in 2025 de Henriëtte Hustinx Prijs mee.
(foto: Zoef Mashaldina)
In een monumentale installatie vol betekenisvolle objecten — waaronder een altaar, paardenattributen en verwijzingen naar religie en familie — ontvouwt zich een open, kwetsbare zoektocht. Ilona toont geen kant-en-klare antwoorden, maar deelt juist haar zelftwijfel en veranderende zelfbeeld. Dat maakt de transformatie niet alleen zichtbaar, maar ook invoelbaar. Haar werk balanceert tussen het heilige en het alledaagse, tussen lamlendigheid en urgentie, tussen het theatrale en het oprechte. Met gevoel voor het plezier van maken en spel, en met een zekere lichtheid, creëert ze ruimte voor het onmogelijke en voor iets dat zich niet volledig laat grijpen, maar des te sterker wordt ervaren. De installatie voelt als een uitnodiging om mee te bewegen in een persoonlijk ritueel — om te openen, te kijken, en iets van jezelf terug te zien.